Na terenie wildeckiego Hufca jest się wiele miejsc pamięci. Znajdujące się tu tablice i pomniki wpisują się w historię naszego regionu, naszego miasta. Postanowiliśmy przybliżyć Wam nieco informacji na ten temat.
- Tablica wildeckich harcerzy poległych w latach 1939-45
- Tablica pamięci hm. Tadeusza Zielińskiego (1904-1963)
- Krzyż Papieski
- Pomnik Powstańców Wielkopolskich 1918/19
- Tablica poległych nauczycieli
- Tablica Czerwca ’56
- Tablica 10 rocznicy powstania Solidarności
- Tablica Czerwca ’56 – HCP – Brama Fabryki Pojazdów Szynowych
- Tablica Czerwca ’56 – ZNTK
- Pomnik rozstrzelanych w Dębinie
- Pomnik ofiar obozu na stadionie miejskim
- Obelisk „Pamięci Cegielszczaków”
- Pomnik przeciwlotników 1939 z HCP
- Tablica I-szej siedziby MKZ NSZZ „Solidarność”
- Tablica Narodowej Organizacji Bojowej
- Tablica pamięci Barbary Lerczak-Janiszewskiej-Sobotta
- Pomnik Św. Michała Archanioła
- Dąb Katyński pamięci kpt. Władysława Rudnickiego
- Tablica pamięci Romana Wilhelmiego
Tablica wildeckich harcerzy poległych w latach 1939-45
Projekt: hm. Marian Romała. Odsłonięta w dniu 09.10.1976 na ścianie siedziby Komendy Hufca Poznań-Wilda przy ul. Prądzyńskiego 57, nar. ul. Sikorskiego. Odsłonięcia dokonał dh Włodzimierz Juskowiak – ówczesny wiceprezydent Poznania.
Komisja Historyczna hufca badania nad stratami osobowymi podjęła w 1969 r. Uzyskane informacje wpisywano na jednolite karty, zaopatrując je w miarę możliwości w fotografie. Dane zbierano we współpracy z Komisją Badania Zbrodni Hitlerowskich, Archiwum Państwowym, Chorągwianą Komisją Historyczną, a także korzystając ze zbiorów prywatnych rodzin poszukiwanych. Zamieszczano również apele w poznańskiej prasie. Prace zakończono w 1975 r. uzyskując dane dotyczące 32 osób. Wykaz nie obejmuje wildeckich harcerek, gdyż nie zdołano uzyskać wiarygodnych informacji. Po odsłonięciu tablicy pozyskano jeszcze informacje o 2 druhach, którzy nie zostali na tablicy wymienieni. W 1978 r. zebrane materiały zostały wydane w formie książki „Straty osobowe wildeckiego hufca harcerzy Chorągwi Wilekopolskiej 1939-45”. 19 czerwca 1991 r. przeniesiona na ścianę budynku SP Nr 25, przy ul. Prądzyńskiego 53 – ponownego odsłonięcia dokonał dh hm. Edward Serwański, a poświęcił tablicę ks. Czesław Marchewicz.
W połowie czerwca 2006 roku tablica została skradziona. Po kradzieży postanowiliśmy odtworzyć tablicę, uzupełniając ją o brakujące nazwiska 2 druhów: phm. Czesława Surmę i phm. Wiktora Topolskiego. Wykonania nowej tablicy podjęło się małżeństwo artystów-rzeźbiarzy Emilia i Jarosław Boguccy. Aby uchronić ją przed ponowną kradzieżą, użyto żywicy, wyglądem imitującej metal. Uroczystość poświęcenia i odsłonięcia tablicy odbyła się 9 grudnia 2006. Tablicę odsłonili: hm. Mieczysław Knapski – wildecki harcerz Szarych Szeregów oraz hm. Karol Kalkowski – brat najmłodszego z wymienionych na tablicy 19-letniego Jerzego. Poświęcenia dokonał proboszcz Parafii pw. Maryi Królowej ks. Marcin Węcławski. W uroczystości uczestniczyli również: O. Adam Błyszcz C.R. – proboszcz Parafii Zmartwychwstania Pańskiego, p. Remigiusz Warzecha – dyrektor Szkoły Podstawowej Nr 25, p. Stefan Wysocki – syn twórcy wildeckiego harcerstwa Antoniego, HR Marian Kaczmarek – przewodniczący Stowarzyszenia „Szare Szeregi”, pwd. Kazimierz Kwiatkowski – były przewodniczący Stowarzyszenia Szare Szeregi, seniorzy poznańskiego harcerstwa, wildeckie drużyny oraz kadra hufca.
Tablica pamięci hm. Tadeusza Zielińskiego (1904-1963)
Budynek SP Nr 84, ul. Św. Szczepana 3. Odsłonięta 22 października 1983 r. z okazji nadania jego imienia XIV Szczepowi DZiH działającemu przy tej szkole. Odsłonięcie poprzedziło poświęcenie tablicy w kaplicy św. Bogumiła na cmentarzu przy ul. Bluszczowej oraz Msza św. w kościele Św. Trójcy na Dębcu. Hm Tadeusz Zieliński był komendantem Hufca Dębiec w latach 1945-49 i 1956-58.
Krzyż Papieski
Łęgi Dębińskie – Park im. Jana Pawła II, ul. Św. Jerzego. Miejsce, w którym 20 czerwca 1983 roku Jan Paweł II odprawił Mszę Świętą z udziałem miliona wiernych, podczas której beatyfikował Urszulę Ledóchowską. Było to jedno z najważniejszych wydarzeń, nie tylko religijnych, w historii miasta Poznania.
Pomnik Powstańców Wielkopolskich 1918/19
Skrzyżowanie ul. Królowej Jadwigi oraz ul. Wierzbięcice, upamiętnia powstanie wielkopolskie, które wybuchło 27.12.1918. Odsłonięty został 19.09.1965 r. Projekt: Alfred Wiśniewski.
17-metrowy monument, na wysokości 6 metrów umieszczone zostały rzeźby: na froncie orzeł, a po bokach wóz Drzymały, strajk dzieci wrzesińskich, Marcin Kasprzak wśród robotników oraz śmierć Franciszka Ratajczaka. Na oddzielnym cokole rzeźby oficera z szablą i strzelca z karabinem. W 1988 r. przebudowano otoczenie pomnika (wg projektu Jerzego Nowakowskiego) – powstał plac apelowy o powierzchni 1800 m kw.
Tablica poległych nauczycieli
Budynek SP Nr 25, ul. Prądzyńskiego 53. Tablica upamiętnia nauczycieli poległych i zamordowanych przez hitlerowców w latach 1939-45. Odsłonięta została 18 lutego 1970 r.
Tablica Czerwca ’56
Brama główna zakładów HCP – ul. 28 Czerwca 1956 r. Na tablicy napis: „Stąd upomniano się po raz pierwszy o prawo do ludzkiej godności…”. Tablica odsłonięta 27.06.1981 r. w przeddzień obchodów 25 rocznicy Poznańskiego Czerwca, których punktem kulminacyjnym było odsłonięcie i poświecenie pomnika na pl. Mickiewicza. Po odsłonięciu tablicy na przylegającym do HCP terenie przy skrzyżowaniu ul. Hetmańskiej i 28 Czerwca odbyło się uroczyste nabożeństwo, które celebrował abp Jerzy Stroba. Homilię wygłosił kard. Franciszek Macharski. Poświęcono 9 sztandarów Solidarności, w tym sztandar MKZ Wielkopolska i Solidarności HCP, na który pracownicy HCP złożyli uroczyste ślubowanie według tekstu ułożonego przez R. Brandstaettera.
Tablica 10 rocznicy powstania Solidarności
Brama główna zakładów HCP – ul. 28 Czerwca 1956 r. – za tablicą Czerwca ’56. Tablica upamiętnia 10 rocznice powstania Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”.
Tablica Czerwca
Brama Fabryki Pojazdów Szynowych ul. 28 Czerwca 1956 r. Na tablicy napis: „… dla pamięci żyjącym a ku przestrodze potomnym wyrazy hołdu bohaterom czerwca…” Tablica odsłonięta 27.06.1981 r. (wówczas Fabryka Lokomotyw i Wagonów W3) w przeddzień obchodów 25 rocznicy Poznańskiego Czerwca, których punktem kulminacyjnym było odsłonięcie i poświecenie pomnika na pl. Mickiewicza. Po odsłonięciu tablicy na przylegającym do HCP terenie przy skrzyżowaniu ul. Hetmańskiej i 28 Czerwca odbyło się uroczyste nabożeństwo, które celebrował abp Jerzy Stroba. Homilię wygłosił kard. Franciszek Macharski. Poświęcono 9 sztandarów Solidarności, w tym sztandar MKZ Wielkopolska i Solidarności HCP, na który pracownicy HCP złożyli uroczyste ślubowanie według tekstu ułożonego przez R. Brandstaettera. Autor pomnika: J. Peruk.
Tablica Czerwca ’56 – ZNTK
ZNTK – ul. Robocza 4. Na tablicy napis: „Cierpieli za słowa: Godności i chleba…”. Tablica odsłonięta 27.06.1981 r. w przeddzień obchodów 25 rocznicy Poznańskiego Czerwca, których punktem kulminacyjnym było odsłonięcie i poświecenie pomnika na pl. Mickiewicza. Po odsłonięciu tablicy na przylegającym do HCP terenie przy skrzyżowaniu ul. Hetmańskiej i 28 Czerwca odbyło się uroczyste nabożeństwo, które celebrował abp Jerzy Stroba. Homilię wygłosił kard. Franciszek Macharski. Poświęcono 9 sztandarów Solidarności, w tym sztandar MKZ Wielkopolska i Solidarności HCP, na który pracownicy HCP złożyli uroczyste ślubowanie według tekstu ułożonego przez R. Brandstaettera.
Pomnik rozstrzelanych w Dębinie
Umiejscowiony przy nasypie kolejowym, na prawo od drogi do leśniczówki (przed wiaduktem). Upamiętnia kilkaset ofiar egzekucji dokonywanych w tym miejscu w latach 1939-40 przez hitlerowców.
Świadkiem tej zbrodni był leśniczy lasów komunalnych p. Ludwik Witczak. Od października 1939 do 1940 r. słyszał kilkukrotnie odgłosy strzałów. Raz podczas porannego obchodu, ukryty w zaroślach obserwował jedną z egzekucji, podczas której stracono ok. 30 – 40 młodych mężczyzn (w wieku ok. 20-kilu lat). Wyprowadzonych z autobusu, przywiązano w pozycji stojącej, do zamocowanych w ziemi kantówek, zawiązano oczy i rozstrzelano. W trakcie egzekucji, policja niemiecka złapała i doprowadziła Polaka, który przejeżdżał tamtędy do pracy – również został rozstrzelany. Ciała umieszczono w prowizorycznych trumnach i wywieziono w nieznane miejsce. Brak jest danych kim były ofiary.
Po wojnie, jeszcze zanim postawiono pomnik, odbyło się w miejscu egzekucji pierwsze po wojnie Przyrzeczenie Harcerskie. Pierwszy pomnik zaprojektował, wg pomysłu p. Bernarda Lisiaka – dyrektora Zarządu Zieleni Miejskiej – artysta plastyk Jan Kabaciński. Pomnik wykonano w warsztatach kamieniarskich Zarządu Zieleni Miejskiej i ustawiono w roku 1947. Widniał na nim napis „Tu ginęli w roku 1939 – 1940 rozstrzeliwani przez zbirów hitlerowskich patrioci – Polacy”. W 1974 r. pomnik został przebudowany przez Dzielnicowe Przedsiębiorstwo Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej Poznań-Dębiec. W tej formie zachował się do dzisiaj – graniastosłup z lastryko o wymiarach 45 x 45 x 190 cm. Na pomniku umieszczono tablicę z białego marmuru z napisem: „Miejsce śmierci kilkuset polskich patriotów rozstrzelanych przez hitlerowskich okupantów w kilku egzekucjach w latach 1939 – 1940”. Gdy ta tablica została skradziona, zastąpiono ją tablica z brązu. Niestety i ta padła łupem złodziei.
Po kradzieży tablicy z brązu, z inicjatywy seniorów Hufca ZHP Poznań-Wilda (hm. Kazimierza Dyderskiego, hm. Mieczysława Knapskiego i hm. Leopolda Szymańskiego) i wsparciu p. Janiny Góral z Wydziału Kultury i Sztuki Urzędu Miasta, założona została jej kopia z tworzywa sztucznego z treścią: „Miejsce straceń kilkuset polskich patriotów przez hitlerowskich okupantów w kilku egzekucjach w latach 1939 – 1940”. 16 maja 1994 r. nastąpiło ponowne odsłonięcie i poświęcenie pomnika. Poświęcenia dokonał ks. Stanisław Wojtaszek, proboszcz Parafii Św. Trójcy na Dębcu.
Pomnik ofiar obozu na stadionie miejskim
Zlokalizowany przy ul. Królowej Jadwigi, przy Multikinie. Pomnik upamiętnia istniejący w latach 1940-43 na stadionie miejskim, hitlerowski obóz eksterminacji obywateli polskich pochodzenia żydowskiego z Poznania i okolic. Betonowy obelisk wysokości 2,5 m. przypomina płonącą pochodnię z wykutą na szczycie menorą. Napisy (po polsku i hebrajsku) informują o 14 pododdziałach obozu oraz metodach wyniszczania więźniów.
Autorami dzieła byli Jan Rassumowski i Józef Kaliszan, a wykonawcą Zakład Kamieniarski Marian Skrzypczak. Odsłonięcie nastąpiło 30 października 1983 r. Pomnik stał wcześniej bliżej stadionu, na terenie obecnego targowiska. W 2005 r. przeniesiony w bardziej eksponowane miejsce przy ul. Królowej Jadwigi.
Obelisk „Pamięci Cegielszczaków”
Usytuowany przed dyrekcją HCP ul. 28 Czerwca 1956 r. Rok odsłonięcia: 1963, autor: Anna Krzymańska. Obelisk z napisem „Pamięci Cegielszczaków poległych w czasie II wojny światowej, w czerwcu 1956 roku i na posterunku pracy”. Pierwotnie widniał na nim napis: „Kochajcie nasz Zakład, jak myśmy kochali. Ku czci poległych pracowników HCP”. Zmiana napisu nastąpiła w kwietniu 2000 r.
Pomnik przeciwlotników 1939 z HCP
Usytuowany przed dyrekcją HCP ul. 28 Czerwca 1956 r. Projekt: Marian Banasiewicz i J. Nowakowski. Odsłonięty we wrześniu 1982 r. poświęcony pamięci robotniczego plutonu obrony przeciwlotniczej HCP.
Tablica I-szej siedziby MKZ NSZZ „Solidarność”
Ul. Powstańcza 3, nar. ul. Św. Jerzego – odsłonięta w 2005 r. upamiętnia miejsce I siedziby Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego NSZZ „Solidarność”. 01.09.1980 w mieszkaniu Sabiny i Feliksa Kubiaków zaczął działać pierwszy w Poznaniu punkt informacyjny NSZZ. W pierwszych dniach września powstała tu także „drukarnia”.
Tablica Narodowej Organizacji Bojowej
Ul. Dolna Wilda 28. Odsłonięta w kwietniu 1990 r. W górnej części nagłówek gazetki wydawanej przez NOB „Polska Narodowa”.
U dołu treść: „W piwnicach tego budynku od listopada 1939 roku znajdował się magazyn broni oraz działała tajna drukarnia Narodowej Organizacji Bojowej. Likwidacja tej placówki przez gestapo w styczniu 1941 roku spowodowała aresztowania i śmierć wielu działaczy organizacji”.
Tablica pamięci Barbary Lerczak-Janiszewskiej-Sobotta
Odsłonięta 30 kwietnia 2009 przy ulicy Wierzbięcice 41A, ku czci jednej z najlepszych polskich lekkoatletek, poznanianki Barbary Lerczak-Janiszewskiej-Sobotta.
Była jedną z czołowych zawodniczek Wunderteamu. Specjalizowała się w biegach krótkich, największe sukcesy odnosiła na 200 m. Trzykrotnie startowała w igrzyskach olimpijskich. W Melbourne 1956 nie odniosła sukcesów (na 200 m odpadła w półfinale). W Rzymie 1960 zdobyła brązowy medal w sztafecie 4×100 m (wraz z Teresą Ciepły, Celiną Jesionowską i Haliną Górecką), a na 200 m była piąta w finale. W Tokio 1964 znów była w finale na 200 m, zajmując 6 miejsce.
Wielkie sukcesy odniosła podczas mistrzostw Europy, gdzie zdobyła w sumie dwa złote i dwa brązowe medale. W Bernie 1954 była czwarta na 200 m, a w sztafecie 4×100 m zajęła 5 miejsce. W Sztokholmie 1958 została mistrzynią Europy na 200 m oraz brązową medalistką w sztafecie 4×100 m. W Belgradzie 1962 zdobyła brązowy medal na 200 m, a sztafeta z jej udziałem (oraz Teresy Ciepły, Marii Piątkowskiej i Elżbiety Szyrokiej) medal złoty. Siedemnaście razy zdobywała mistrzostwo Polski.
Barbara Lerczak urodziła się 4 grudnia 1936 roku w domu Tadeusza i Stanisławy Kubickiej. W roku 1954 skończyła wildecką „piątkę”, V Liceum Ogólnokształcące, gdzie postawiła pierwsze kroki na swojej sportowej ścieżce. Jeszcze w roku 1951, pod okiem poznańskiego trenera Jana Michalskiego wystartowała w Biegu Narodowym. Zmarła 21 listopada 2000 r. w Krakowie.
Oprócz wielkiego sportowego talentu, sprinterka wyróżniała się urodą. Błękitnooka blondynka nazywana była polską Marylin Monroe.
Pomnik Św. Michała Archanioła
Poświęcony 3 października 2009 przez ks. bp Zdzisława Fortuniaka. Pomnik stanął za ścianą ołtarzową, w ogródku okalającym kościół Parafii pw. Maryi Królowej, u zbiegu ulic Górna Wilda i Wierzbięcice. Rzeźba wysokości 180 cm. umieszczona została na 4-metrowym cokole. Rzeźbę wykonała renomowana firma Ferdynanda Stuflessera z Ortesi, z północnych Włoch.
W kościele, na zakończenie Mszy Św. jest odmawiana modlitwa do Św. Michała, ustanowiona przez papieża Leona XIII – egzorcyzm prywatny: „Święty Michale Archaniele, broń nas w walce, a przeciw niegodziwości i zasadzkom złego ducha bądź nam obroną. Niech go Bóg poskromić raczy, pokornie prosimy, a Ty książę wojska niebieskiego, szatana i inne złe duchy, które na zgubę dusz ludzkich po tym świecie krążą mocą Bożą strąć do piekła. Amen.”
W tradycji chrześcijańskiej Michał to pierwszy i najważniejszy spośród aniołów (Dn 10, 13; 12, 1; Ap 12, 7 nn), obdarzony przez Boga szczególnym zaufaniem i kluczami do nieba. Hebrajskie imię Mika’el znaczy „Któż jak Bóg”. Według tradycji, kiedy Lucyfer zbuntował się przeciwko Bogu i do buntu namówił część aniołów, archanioł Michał miał wtedy wystąpić i z okrzykiem „Quis ut Deus” (Któż jak Bóg) wypowiedzieć wojnę szatanom.
W Piśmie świętym pięć razy jest mowa o Michale. W księdze Daniela jest nazwany „jednym z przedniejszych książąt nieba” (Dn 13, 21) oraz „obrońcą ludu izraelskiego” (Dn 12, 1). Św. Jan Apostoł określa go w Apokalipsie jako stojącego na czele duchów niebieskich, walczącego z szatanem (Ap 12, 7). Św. Juda Apostoł podaje, że jemu właśnie zostało zlecone, by strzegł ciała Mojżesza po jego śmierci (Jud 9). Św. Paweł Apostoł również o nim wspomina (2 Tes 4, 16). Jest uważany za anioła sprawiedliwości i sądu, łaski i zmiłowania. Jeszcze więcej znaczenie św. Michała akcentują księgi apokryficzne: Księga Henocha, Apokalipsa Barucha, Apokalipsa Mojżesza itp., w których Michał występuje jako najważniejsza osoba po Panu Bogu, jako wykonawca planów Bożych odnośnie Ziemi, rodzaju ludzkiego i Izraela. Michał jest księciem aniołów, który ma klucze do nieba. Jest aniołem sądu i Bożych kar, ale też aniołem Bożego miłosierdzia. Pisarze wczesnochrześcijańscy przypisują mu wiele ze wspomnianych atrybutów; uważają go za anioła od szczególnie ważnych zleceń Bożych. Piszą o nim m.in. Tertulian, Orygenes, Hermas i Didymus. Jako praepositus paradisi ma ważyć dusze na Sądzie Ostatecznym. Jest czczony jako obrońca Ludu Bożego i dlatego Kościół, spadkobierca Izraela, czci go jako swego opiekuna.
W ikonografii św. Michał Archanioł przedstawiany jest w tunice i paliuszu, w szacie władcy, jako wojownik w zbroi. Skrzydła św. Michała są najczęściej białe, niekiedy pawie. Włosy upięte opaską lub diademem. Jego atrybutami są: globus, krzyż, laska, lanca, miecz, oszczep, puklerz, szatan w postaci smoka u nóg lub skrępowany, tarcza z napisem: Quis ut Deus – „Któż jak Bóg”, waga.
Dąb Katyński pamięci kpt. Władysława Rudnickiego
Plac przy kościele Zmartwychwstania Pańskiego, ul. Dąbrówki 4. Uroczyste odsłonięcie i poświęcenie Dębu Pamięci oraz tablicy upamiętniającej kapitana Władysława Rudnickiego nastąpiło 7 listopada 2010. Pod Dębem złożono ziemię pochodzącą ze zbiorowych mogił polskich oficerów z Katynia i Charkowa. W 2010 roku, minęło 70 lat od zbrodni katyńskiej. W roku 2008 został zainicjowany społeczny Program upamiętnienia Ofiar tej zbrodni „Katyń… ocalić od zapomnienia”. Jego celem jest uczczenie pamięci Bohaterów Zbrodni Katyńskiej, a zarazem przywrócenie ich sylwetek pamięci narodu przez posadzenie 21857 Dębów Pamięci. Każdy Dąb upamiętnia konkretną osobę, która zginęła w Katyniu, Charkowie, Starobielsku, Twerze i innych miejscach kaźni.
Z inicjatywy proboszcza, Ojca Adama Błyszcza, Parafia Zmartwychwstania Pańskiego przystąpiła do tego programu. Na Wildzie jest to dąb upamiętniający kapitana Władysława Rudnickiego. Władysław Rudnicki był poznaniakiem z wyboru. Urodził się w Pabianicach, w 1900 roku. Działał w drużynie harcerskiej nasiąkając ideami i wartościami, które kierowały życiem tamtego pokolenia. W 1918 roku uczestniczył w akcji rozbrajania oddziałów niemieckich. Dwa lata później, jako ochotnik, walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1926 roku ukończył Politechnikę Warszawską i Szkołę Podchorążych Rezerwy Łączności, potem przeniósł się do Poznania. Wraz z żoną zamieszkał na Wildzie, niedaleko Zakładów Hipolita Cegielskiego, w których kierował parowozownią. Mieli troje dzieci: syna i dwie córki. W 1939 roku, po wybuchu wojny, wyjechał ze swoim ewakuowanym zakładem do Lwowa i nigdy już nie powrócił. Żona przez lata bezskutecznie, wszelkimi możliwymi sposobami, za pośrednictwem organizacji międzynarodowych poszukiwała informacji o mężu. Prawda o jego losie była okrutna, tym bardziej okrutna i bolesna, że ukrywana i zakłamywana przez lata. W okolicach Lwowa zaatakowany przez sowiecką armię, kpt. Rudnicki, jako powołany z rezerwy oficer Wojska Polskiego, został pojmany i uwięziony w obozie w Starobielsku. Zginął w Charkowie, wiosną 1940 roku, zamordowany strzałem w tył głowy. Miał zaledwie 40 lat. Zginął jak tysiące innych mężów, ojców, braci, synów.
W niedzielę 7 listopada 2010 o 12:30 rozpoczęła się uroczysta msza święta, która otwierała to wyjątkowe wydarzenie w wildeckiej parafii. Eucharystię koncelebrowali ks. proboszcz Adam Błyszcz, ks. Stefan Psuty i ks. Stanisław Szklarczyk. Mszę uświetniał piękny, wprowadzający w zadumę śpiew chóru dziecięco-młodzieżowego Campanelli. Odsłonięciu i poświęceniu tablicy i dębu towarzyszyło liczne grono parafian i gości, m. in. pani Wanda Sterna – córka kapitana Władysława Rudnickiego oraz jego wnuczka – pani Małgorzata; pan Wincenty Dowojna – prezes Stowarzyszenia Współpracy ze Wschodem Memoramus, pan Jan Madziara – członek Stowarzyszenia „Katyń” w Poznaniu. Przybyli również członkowie Stowarzyszenia Memoramus, poczet sztandarowy V Liceum Ogólnokształcącego w Poznaniu, nauczyciele i uczniowie szkół współpracujących ze Stowarzyszeniem oraz członkowie Związku Strzeleckiego „Strzelec” działającego przy parafii.
Opracowanie na podstawie „Ja jestem Zmartwychwstaniem” Nr 181 z 31.10.2010 i 182 z 14.11.2010.
Tablica pamięci Romana Wilhelmiego
Odsłonięta 1 grudnia 2012 r. na ścianie kamienicy, obok kapliczki, przy zbiegu ulic Przemysłowej i Sikorskiego. Tablicę ufundowała Rada Osiedla Wilda.
Roman Wilhelmi nie był długo mieszkańcem Wildy. Tu się urodził, 6 czerwca 1936, przy ul. Strumykowej 11 (dziś Sikorskiego) i tu, w Parafii Zmartwychwstania Pańskiego został ochrzczony. Tu również rozpoczął naukę. W 1958 roku ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną. Był niezwykle charyzmatycznym i wszechstronnym aktorem teatralnym i filmowym. Zagrał w 
42 filmach m. in. „Czterej pancerni i pies”, „Zaklęte rewiry”, „Kariera Nikodema Dyzmy”, „Alternatywy 4” oraz w 65 sztukach teatralnych. Przez prawie 30 lat pracował w Teatrze Ateneum. Następnie przeniósł się do warszawskiego Teatru Nowego, z którym pozostał związany aż do śmierci. Zmarł 3 listopada 1991 roku, został pochowany na Cmentarzu Wilanowskim w Warszawie.
Wcześniej w Poznaniu został uhonorowany tablicą na frontonie Sceny na Pietrze (odsłonięta 3.11.2008), skwerem przy zbiegu ul. 23 Lutego i Masztalarskiej, który otrzymał jego imię 6.06.2011, a także pomnikiem przy jego skwerze (odsłonięty 3 listopada 2011). Od 2008 Fundacja Sceny na Piętrze Tespi organizuje cykliczne Dni Romana Wilhelmiego.